jueves, 28 de junio de 2007

Senado de Estados Unidos rechaza reforma a leyes de inmigración

Esta noticia xa non interesa agora que somos importadores de man de obra.

De todas formas vamonos facer eco, debido a pouca relevancia que tivo nos medios españois,

Vemos que en cambio e portada en periodicos latinoamericanos como “EL TIEMPO”(que monopoliza a tirada nacional en Colombia, e decir, é casi o unico que teñen)

OUTRO dia tocara analizar o muro que se esta a construir. e que esta lei apoiava

DI Asi:

Senado de Estados Unidos rechaza reforma a leyes de inmigración

Se bloquea así la iniciativa, que regularizaría a millones de indocumentados y también reforzaría la seguridad fronteriza, al impedir que el proyecto sea sometido a la votación final el viernes.

Por 53 votos contra 46, los senadores se negaron a cerrar el debate sobre la reforma migratoria, medida que requería un mínimo de 60 votos, y bloquearon así la posibilidad de una votación final que podría haberse celebrado el viernes, dejando pocas posibilidades de que el proyecto siga vivo.

El debate sobre la inmigración les está costando apoyo a los republicanos en la comunidad hispana, la minoría más importante de Estados Unidos que podría determinar los resultados de las presidenciales de 2008, según una encuesta publicada por el diario USA Today.

Casi dos de cada tres hispanos interrogados (58 por ciento) se declaró demócrata contra sólo 20 por ciento republicano, la mitad menos que el récord alcanzado por el actual presidente cuando logró la reelección en el 2004, superando el 40 por ciento del voto latino.

El proyecto de reforma migratoria dependía de una frágil minoría en el Senado y había sido severamente criticado por parte de los republicanos que lo tildaron de "amnistía" para los indocumentados y también por sectores demócratas e hispanos que lo consideraban insuficiente.

Hace casi tres semanas, la reforma quedó bloqueada en la misma cámara, al no haber logrado en dos oportunidades los 60 votos necesarios para cerrar el debate y pasar a la votación final.

Parte de los senadores republicanos y demócratas acordaron poco después reanudar el debate, tras la introducción de una enmienda republicana que otorgaría inmediatamente 4.400 millones de dólares para reforzar la seguridad de la frontera con México y frenar la inmigración ilegal.

Desde entonces, la clave estuvo en la actitud de los republicanos, sometidos a una fuerte presión de parte de su electorado conservador.

Los partidarios de la reforma querían que el Congreso la aprobase cuanto antes para evitar que se convierta en uno de los temas candentes de la campaña electoral para las primarias de principios del próximo año, primer paso hacia las elecciones presidenciales de noviembre.

WASHINGTON (AFP)

miércoles, 27 de junio de 2007

Tony Blair de criminal de guerra a emisario para a paz

O Cuarteto internacional para Oriente Próximo, formado por Estados Unidos, a ONU, Rusia e a Unión Europea,  confirmou a designación do exministro británico Tony Blair como enviado especial para a rexión

Esperemos que o noso Asnar non tome exemplo e o vexamos areglando o mundo fora dalgunha taberna ou sala de conferencias.

Los científicos buscan prostitutas africanas inmunes al SIDA

Veinticinco prostitutas africanas de los lugares más terribles de Nairobi, forman parte de una investigación, por su resistencia a contraer el virus del SIDA. En ellas podría residir la esperanza del primer mundo contra la terrible enfermedad que está devastando África.

Perdoade polo comentario sarcastico pero

“Eu xa sabia que os negros tiñan algunha utilidade”

PAS

 

 


 

martes, 26 de junio de 2007

Olvidados da historia. Patrice Lumumba. 2 parte.

Quedáramos no último post: http://agalizadopatan.blogspot.com/2007/06/olvidados-da-historia-non-se-acorda.html no momento que Lumumba entraba na vida pública. Ó entrar a formar parte do Partido Liberal belga. Alí veuse que os liberales vían ós líderes africanos con algunha simpatía, moita condesendencia e dende logo ningunha iniciativa. Así que pronto abandonou o partido, xa que levaba outros proxectos máis ambiciosos en mente e co-fundou, en 1958, tras voltar dunha viaxe a Bélxica, o MNC ou mouvement national congolaise. O cal era un partido netamente africano, non-tribal e apostaba decididamente pola autodeterminación a curto plazo, o que como vos debedes de imaxinar non sentou moi ben en Bruselas. Que raro que sona esto a un europeo no ano 2007 non?

Dende a súa formación, o MNC foise facendo paulatinamente máis pan-africanista, algo bastante lóxico, sendo esto último a consecuencia natural do non-tribalismo. En decembro do 1958 Lumumba representou ó MNC na conferencia panafricana de Accra, en Ghana, sendo o seu presidente o ghanés Kwame Nkrumah co que Lumumba sintonizou á primeira. Como era de recibo, alí abogou abertamente pola independencia do Congo. Eso tamén sentou ben mal en Bruselas.

A cuestión é que ó pouco da formación do MNC empezou a axitación política e, en outubro do 59 unha liga de partidos independentistas liderados polo MNC convoca unha manifestación en Stanleyville. Como cabía de esperar tivo amplo apoio da poboación e as autoridades pola súa parte, intentaron impedila manifestación pola forza. Como cabía esperar…

Resultado: 30 congoleses mortos e Lumumba detido e torturado. Posteriormente, en xuízo, foi condeado a seis meses de cadea. Bélxica, dado a insostibilidade da situación (os seguidores de Lumumba tomaron as rúas), convocou reunións cos principais partidos independentistas, o que obligou a liberar ó pouco tempo a Lumumba, que finalmente acabou tomando parte nas negociacións. E, sorprendentemente, cando parecía que as negociacións estaban en punto morto e os belgas andaban a dar largas ó asunto, acceden do día para a mañán á independencia do Congo, fixando a data oficial da independencia para o 30 de xuño de 1960. E fixaron as eleccións parlamentarias para o 25 de maio dese mesmo ano.

Non debería sorpender a nadie, que nas primeiras elección democráticas do Congo, Lumumba e o MNC arrasaran. Constituise o goberno con Lumumba de primeiro ministro e Joseph Kasavubu de presidente.

Para a data oficial da independencia, durante a ceremonia, Lumumba en calidade de primeiro ministro pronuncio un discurso moi duro denunciando as atrocidades que xa relatei na primeira parte. Ó rei Balduino que estaba presente na ceremonia atragantáronselle as coles de Bruselas, e quixo abandonar o Congo antes da cena de gala, cousa que impediron os seus ministros e conselleiros a duras penas. Lumumba, que sabía que se tiña que andar con moito ollo de non mosquear ós belgas tentou de reconciliar un pouco as posturas durante a cena. Esa noite, pois o Congo catou por primeira vez a liberdade

Pero a independencia e as eleccións democráticas, de pouco sirven ante decenios de explotación e intereses oscuros. Para entonces Lumumba tiña unha serie de grandes problemas íntimamente relacionados. Primeiro: a proclamación de independencia da provincia de Katanga, a rexión mineira máis importante da rexión. Moiseh Tshombé, caudillo de Katanga, a soldo dos belgas e a CIA, proclamou a súa propia independencia uns días antes da do Congo. Segundo: A resistencia dos blancos en xeral: as compañías mineiras os terratenientes, os funcionarios e os cuadros de mando do exército. Vamos que en realidade sólo era un problema, os belgas e os americanos.

Como Lumumba era vagamente socialista, planeaba nacionalizar a industria, particularmente a mineira. Como os oficiais do exército eran todos blancos, propuxo africanizar o exército. Cousas como esas poñíano a mal con prácticamente todo occidente, que xa de por si non tiña moita simpatía polos líderes anticoloniales.

O buda sonriente é Moïse Tshombe E o outro artista é Mobutu.

Como llo foron poñendo progresivamente máis chungo, incluído envío de tropas belgas a Katanga, a Lumumba fixo un chamamento ás nacións unidas, que enviaron tropas ó Congo, pero que, baixo o mando do consulado americano, se limitaron a desarmar ó soldados congoleses, mentres se lles dou plena liberdade de acción ós soldados belgas é ás milicias de Katanga. Tal como estaba o panorama, non lle quedou outro remedio que pedir axuda á Unión Soviética. Eso xa era demasiado para Balduino e o tío Sam así que presionaron a Kasavubu para depoñer a Lumumba, cousa que só tiña a facultade de facer o parlamento. O parlamento anulou a destitución e Kasavubu volveu a destituir a Lumumba e esta vez ademáis encargou para ir seguro ó coronel Mobutu que o levara preso. E dous días máis Mobuto deu un golpe de estado instigado polos Estados Unidos, disolveu o parlamento e fíxose co control total do Congo.

Lumumba sin embargo, dado que tiña apoios en tódolos lados conseguiu fuxir, pero pouco lle durou a ledicia, xa que pouco despois foi capturado cerca de Stanleyville por tropas de Mobutu. Foi torturado e enviado para pública humillación a Leopoldville (Kinsasha), donde incluso foi agredido con cámaras rodando. O revuelo que causaron as imaxes foi considerable, e a Unión soviética propuxo nas nacións unidas unha resolución para esixir a inmediata liberación de Lumumba, que foi rechazada, aducindo que Lumumba abandonara a protección da ONU cando tentara escapar. Dado que aínda seguían as tropas da ONU no Congo, e había por todo o país motíns de leales a Lumumba, Mobutu despachouno para Katanga, que era algo así como unha “ciudad sin ley” donde se fixeron cargo del milicianos de Tshombé baixo as ordes de oficiales belgas. O resto pódedevolo imaxinar de sobra. Lumumba e dous dos seus ministros Mpolo e Okito, son levados a un descampado donde tras horas de tortura son fusilados en presencia do propio Tshombé, varios políticos belgas, oficiales belgas e axentes da CIA. Despoís os corpos foron despezados, tratados con ácido sulfúrico e enterrados. E esto último non é especulación, xa que o relatou na televisión belga en 1999 o comisionado de policía Soete que estivo presente. O fenómeno aínda gardaba na casa un dente de Lumumba que gardou como souvenir cando lle despedazaron o corpo. En 2002 unha comisión de investigación encargada ó parlamento belga, dictaminou que o rei Balduino en persona estaba ó tanto do asesinato de Lumumba, e tamén probou a implicación da CIA e o exército belga.

Nestas circunstancias era evidente que Lumumba se acabaría convertindo nun mito como o Che, obligando incluso a Mobuto a rehabilitar públicamente a súa figura facendo malabarismos propagandísticos, desvinculándose da súa morte.

Así que vouvos dar un consello, se non tedes vocación de martir, paga máis a pena ser un cabrón malo como Mobutu. Morreredes tranquilamente na cama, de vellos. Se non preguntádello a Paco Franco.

Avec sa mort, Lumumba a cessé d’être une personne. Il est devenu toute l’Afrique.

Jean-Paul Sartre

lunes, 25 de junio de 2007

Dafur resolvendo problemas alleos

“Darfur: ¿la hora de la verdad?” así titula la BBC un articulo comentando la reunión en la que se pretende buscar una solución al conflicto, es gracioso que la solución al conflicto la busque sin contar con los participantes del conflicto. No cabe duda de que el conflicto lo han generado ellos e intentan solucionarlo, pero lo que no cuentan ellos es que en su lucha por los recursos sudaneses los occidentales (incluyendo a China) se han cargado a 500.000 personas.

Leed el articulo vale la pena.

 

Diplomáticos de diferentes países se reúnen este lunes en París para intensificar la búsqueda de soluciones que permitan poner punto final al conflicto étnico en la región sudanesa de Darfur.

Fuerzas de la UA en Darfur
La nueva fuerza asumirá las funciones de la actual misión de la UA.
La guerra en Darfur entre el ejército rebelde y las fuerzas gubernamentales ya dura cuatro años, causando alrededor de 200.000 muertes y cerca de 2,4 millones de desplazados.

Al encuentro asisten representantes de Francia, Estados Unidos, China, Naciones Unidas y la Liga Árabe. Sin embargo, no acudirán miembros del gobierno sudanés y la Unión Africana (UA) boicoteó el encuentro ya que lo considera una distracción sobre sus propios esfuerzos de mediación.

Poco antes del inicio de las conversaciones, la secretaria de Estado estadounidense, Condoleezza Rice, dijo que el mundo le había fallado a la gente de Darfur.

"Voy a ser muy sincera. Yo no creo que la comunidad internacional ha asumido su responsabilidad en esta situación", dijo.

Rice describió lo que ocurre en Darfur como uno de los retos más importantes humanitarios en este momento.

Genocidio

Voy a ser muy sincera. Yo no creo que la comunidad internacional ha asumido su responsabilidad en esta situación
Condoleezza Rice, secretaria de Estado de EE.UU.

Tras describir la situación como un genocidio, el gobierno estadounidense quiere tomar el liderazgo para resolver la crisis durante la conferencia de este lunes, según el corresponsal de la BBC en Washington Jonathan Beale.

Beale añadió que EE.UU. está preocupado porque Sudán no ha cumplido con su promesa de permitir el despliegue de 19.000 tropas de Naciones Unidas para unirse a los 7.000 soldados que la UA tiene desplegados en la zona.

China, aliado de Sudán, por otro lado estaría viendo la conferencia como una oportunidad para dirigir la atención a los grupos rebeldes que no han firmado un acuerdo de paz.

viernes, 15 de junio de 2007

O Sahara agardando as decisions dos outros

Musica compromeida pola liberdade do pobo saharui

 


miércoles, 13 de junio de 2007

La benevolencia de EEUU con los paises maltratados

Bush ofrece a Belgrado entrar en la OTAN si acepta la secesión de Kosovo

Serbia critica la política de Washington en los Balcanes y desoye la oferta hecha por el presidente

El futuro de la provincia serbia de Kosovo centró, al igual que en Albania, la visita del presidente de EEUU, George W. Bush, a Bulgaria, donde mencionó la posibilidad de que Serbia se integre en la OTAN y en la Unión Europea a cambio de aceptar la independencia de Kosovo, una propuesta que no gustó a Belgrado, que "se siente amargada" con la política de Washington en la región.

"Al mismo tiempo que buscamos la independencia de Kosovo, tenemos que dejar claro a Serbia que hay un camino hacia adelante, tal vez dentro de la OTAN, tal vez dentro de la UE, y definitivamente mejores relaciones con EEUU", aseguró el presidente.

En rueda de prensa junto a su homólogo búlgaro, George Parvanov, el líder republicano reiteró que "ahora es el momento de que avance el plan de Ahtisaari", en alusión a la propuesta de soberanía vigilada para la provincia de mayoría albanesa del encargado de la ONU.

"Sin derecho a regalar"
Las declaraciones de Bush tuvieron inmediata repercusión en Belgrado, desde donde el primer ministro serbio, Vojislav Kostunica, quien desoyó la oferta del presidente y admitió "el derecho de EEUU a apoyar a ciertos pueblos", pero no a "regalarles algo" que no es suyo.  

Las diferentes zonas "de conflictos congelados" de la ex-URSS (Chechenia, Abkhazia, Osetia del sur,…) reaccionan a la propuesta de George W. Bush prometiendo "la independencia" de Kosovo, estas zonas están a la expectativa de que sucede con Kosovo, para posicionarse con occidente.

Podemos pensar que se esconde del apoyo a la independencia de Kosovo y tenemos varias alternativas, por un lado la eterna lucha por el control del adriático Occidente versus Rusia, y parece que en este campo EEUU va ganando la batalla, por otro lado el factor desestabilizador que pretende EEUU en los países satélites de Rusia, vemos que incluso Kosovo es un punto estratégico en futuros oleoductos para Europa así como los países satélites caucásicos. Para finalizar EEUU quiere matar dos pájaros de un tiro e integrar a Serbia en la OTAN y garantizar apoyos en su futuro escudo de misiles.

Ahora bien, a simple vista EEUU parece tener una postura coherente tanto en Kosovo y el Sahara apoyando la autodeterminación, pero como en todas las decisiones aparece la mano oscura de los petrodólares o conflictos de poder paralelos.

O Pasotismo Español no Sahara comeza a ter as suas consecuencias

Arxelia intenta utiliza-la papeleta do gas para presionar a España co desexo de que este país revise a sua postura en relación O Sáhara, despois de que o goberno Español alinearasese co proxecto de autonomía proposto por Marrocos e considerando este como base para as negociacions programadas.

No marco deste chantaxe que Arxelia exerce sobre Madrid, o ministro de Enerxía y Minas arxelino, Chakib Khalil, declarou que o seu país acudirá os tribunais para expoñer a cuestión da subida do prezo do gas que exporta a España, posto que as negociacions entre a empresa arxelina Sonatrach e a empresa española Gas Natural, entraron nun “callejón sin salida.” Todo isto nun contexto no que rusia esta presionando co prezo do gas que inxecta en Europa e cos rumores da creacion dunha OPEP de Gas, vai tomar factura a economia española a postura d

lunes, 11 de junio de 2007

Olvidados da historia. Non se acorda deles nin su puta madre

Capítulo I Patrice Lumumba. Primeira parte, O congo Belga

Olvidados da historia, xentes que as mentes ben pensantes do mundo desterran da memoria colectiva, que se barren debaixo da alfombra ou rematan no famoso “cubo da basura da historia”, por razóns que ben coñecemos, ou deberíamos coñecer se nos resistimos un pouco ó olvido.

Non sei por que, vou a empezar por Lumumba, cicais por que me saltou a venada antioccidental, cicais porque levo incrustada, cravada na retina a imaxe de un soldado de Mobutu levantandolle a cabeza polos pelos a Lumumba para humillalo, mentres outro lle amarra os brazos cun cabo hasta dislocarllos. Rindo os dous, e mostrándoo á cámara come se fose un trofeo de caza dos seus señores coloniais. Tras semanas de tortura e humillaión conserva a mirada digna, anque triste, do home que sabe que a súa propia morte na cuneta non fará máis que confirmar a súa superioridade moral e humana sobre os seus captores. Pero empecemos polo principio…

Aproximadamente cando bélxica se independizou de Holanda, nos anos 30 século 19 naceu Leopoldo II. Daquela era un paísiño pequeño con vocación de neutralidade, a piques de se industrializar. En 1865, ó morrer o seu pai Leopoldo I, Leopoldo II accedeu ó trono. O home xa apuntaba maneiras, pois era fiel discípulo de Gobineau, teórico do racismo, que publicou a súa obra magna en 1855, “Essai sur la inegalité des rasses humaines” (nótese que Gobineau cando menos outorgáballe a calidade de seres humáns, moitos dos seus discípulos, non). Con tal bagaxe ideolóxico, a búsqueda rapaz de materias primas para as sociedades industrializadas e a carreira pola colonización da áfrica negra, non podía desembocar en outra cousa que no ESTADO LIBRE DO CONGO, posteriormente chamado posteriormente CONGO BELGA. Que si a xente tivese memoria, esas palabras deberían dar máis medo que GULAG e AUSCHWITZ xuntos.

O Congo belga, que abarcaba o que hoxe é a República “Democrática” do Congo, e tamén Ruanda e Urundi, hoxe Burundi (supoño que vístedes Hotel Ruanda, non? Xa debedes saber quenes inventaron ós Hutus e ós Tutsis), foi adquirido como POSESIÓN PERSONAL de Leopoldo II a Henry Morton Stanley (sí, o de “Livingstone, supongo”). Nominalmente o goberno do congo estaba en mans da “Association Internationale Africaine” cuio presidente e maior accionista era o propio Leopoldo II. Os recursos máis importantes da colonia eran o caucho (daquela, era máis importante ca o petróleo, xa que non se coñecía a vulcanización para obter plásticos a partir del), o marfil e máis tarde o cobre.

Trala Conferencia de Berlín, en 1885, Leopoldo se convertiuse formalmente no único propietario dun territorio que tiña 80 veces a extensión de Bélxica. Ese mesmo ano naceu oficialmente o Estado Libre do Congo (État Indépendant du Congo). Leopoldo asumeu el título de "rei soberano" do novo estado ca aprobación do Parlamento belga. Mentras en Bélxica Leopoldo era un monarca constitucional, no Congo tiña todos os poderes dun rey absoluto. O goberno central do territorio estableceuse, evidentemente, en Bruselas

Pero moito antes, nada máis arranxar tratados leoninos cos xefes tribais e mercenarios europeos, xa empezou a explotación. O xeito de extraer estas materias primas era, para decilo de xeito suave, expeditivo. Se chamásemos as cousas polo seu nome, sería un réxime de terror. O réxime funcionaba a varios niveis. De un lado os funcionarios blancos tiñan un soldo base irrisorio que só se complementaba cas coutas de producción. É decir que incluso para gañar un sueldo decente tiñan que explotar ós negros, e para gañar un sueldo bo, xa non che digo nada. En canto ós traballadores negros, en teoría cobraban o sueldo sobre unha parte ínfima do valor do caucho, que aínda por riba estaba fixado polo estado e era totalmente ficticio.

De outro lado estaba a “Force publique” unha especie de policía de campo de concentración, mandada por oficiais brancos que reclutaban ós soldados á forza (comprándollos ós xefes tribais por unha botella de xinebra ou simplemente secuestrándoos) nas aldeas que tiñan que servir un mínimo de 7 anos (semella moito a hoxe en día cando as guerrillas e as contras africanas raptan a nenos para reclutar carne de cañón, como se ve, xa todo está inventado). A force publique encargábase de expedicións punitivas a aldeas que se escaqueaban do traballo, incluíndo estas queima de casas e incluso mutilacións (mira ti de donde viña esa fea costumbre africana). Outras tácticas de rendemento empresarial incluían: tomar coma rehéns a familias enteiras fixando o rescate en cuotas de caucho; exhibir as partes do corpo mutiladas como estímulo laboral; fustigacións públicas, etc… Recordemos que todo esto foi realizado baixo as ordes de oficiais brancos. Estes prometíanlles ós soldados negros reduccións do servicio a cambio de cuotas de máns e carallos amputados. Moi civilizado si señor.

Finalmente, como non podía ser de outro xeito, as barbaridades chegaron á prensa, aínda que xa no século XX, e por moi negros que foran, o home blanco tamén ten o seu corazoncito e as protestas internacionais, entre elas a publicación de “o corazón das tinieblas” de Joseph Conrad (Apocalypse now), e internas forzaron a Leopoldo á disolución do estado libre do Congo e a formación do Congo Belga, que pasou oficialmente ás mas do estado Belga, aínda que o rei de bélxica seguía sendo o xefe de estado. Protestas internacionais, pero recordemos que por razóns maioritariamente comerciais, xa que o caucho belga era unha seria competencia para o reino unido francia e alemania, que tampouco se andaban con chiquitas nos seus respectivos patios traseiros. Esto foi en 1908.

Resumen, que entre 1875 e 1908 estímase que faleceron entre 5 e 22 millóns de congoleses a conta da represión belga. Tede en conta que incluso a estimación conservadora de cinco millóns non deixa de ser unha burrada de xente (unha cuarta parte da poboación aproximadamente).

O recén formado congo belga, trala mala publicidade tentou de lavar un pouquiño a cara que quixo pasar a ser unha “colonia modelo”. O imperialismo salvaxe derivou en colonialismo paternalista. Tendo en conta os antecedentes a cousa cambiou bastante, pero seguía sendo unha explotación inmoral. Polo menos aínda montaron algún que outro hospital para manter a fachada de chachi-guai.

Nese panorama naceu, no seo dunha familia católica, en 1925 Patrice Lumumba. Patrice era membro da tribu Tetela e recibiu unha educación privilexiada para os baremos congoleses. Xa de pequeño lía ávidamente libros sobre, a revolución francesa (especialmente a revolución haitiana, o primeiro estado moderno negro da historia), a revolución rusa e tamén a americana. Primeiro visitou unha escola primaria protetante, despóis foi á secundaria a una misón católica. Estivo traballando de oficinista nunha empresa mineira e foi durante un breve período periodista en varios xornais. Posteriormente entrou na escola de funcionarios de correos e en 1954 recibe a carta de “matriculado” honor raramente outorgado a africanos. Foi preso en 1955 por razóns que non están moi claras, ó parecer unha malversación de fondos, da que foi finalmente absolto e ese mesmo ano ingresa, xunto a outros notables congoleses no Partido Liberal Belga. Ahí con trinta anos, coma Xesucristo, empeza a súa vida pública, que trataremos con profusión na segunda parte.

domingo, 10 de junio de 2007

As funcions do G-8

martes, 5 de junio de 2007

EsQuencemento Global

 

Despues de ver el video nos podemos plantear por donde camina el futuro energetico.Datos curiosos son la renuclearizacion de la energia, impensable hace 5 años o el principio del fin del biocombustible, que despues de generar cierta revolucion en la izquierda mexicana por la crisis del precio del maiz, ya no es tan limpia como parece, por lo menos la del maiz porque si parece limpia la que proviene del azucar Brasileiro.

Cierto es que ya vemos estudios de lo cantaminante que es la energia limpia (mediante los abonos y la deforestacion de las selvas) y el nuevo desplazamiento de poder desde los terroristas arabes (causantes del calentamiento global, debido a su insistencia en bombear petroleo) hacia los campesinos comunistas (que ni se preocupan por el medio ambiente y no ceden su comida al mundo civilizado)

 

Exportacions de armas en maximos historicos

No 2006 as exportacions de armas rusas sumaron 6.460 millons de dólares, máximo histórico, no 2007 aumentaran en 1.500 millones. 

Asi queda o Ranking por paises exportadores: 

Lidera neste terreo EEUU con exportacions de 10 a 20.000 millons de dólares o ano, seguida de Gran Bretaña con ventas de 6-7.000 millones de libras esterlinas.

Nos últimos cinco anos as exportacions francesas promediaron 4.800 millons de dólares, pero no 2005 baixaron hasta 3.800 millones. Así que Rusia ocupa o terceiro lugar na lista con 6.126 millones de dólares.

lunes, 4 de junio de 2007

Situacion palestina

Visita de Toni Blair a Africa

The big brother start

 

Fotos Do dia